باسمه تعالی

وقتی می خوندم ش، به این فکر می کردم که من هم چه قدر دوست دارم بشینم جلوی دوست دبیرستان ی م. به چشماش زل بزنم و بغض گلوم رو بگیره. خیلی دوست دارم ولی ...

***

بعضی چیزها تو این دنیا وجود داره که وقتی خراب میشه، هر کاری هم بکنی و به این در و اون در بزنی تا درست ش کنی حتی اگه موفق بشی باز مثل روز اول ش نمیشه. یعنی انقدر با اون روز اولی فرق داره که نمیشه گفت درست شده. مثل کریستال ی میمونه که خورد بشه و بعد کلی تلاش کنی تا همه ی تکه هاش رو به هم بچسبونی. اگر هم موفق بشی، حاصل کارت یه چیزی میشه که هیچ شباهتی به کریستال نداره.

تجربه به من ثابت کرده که دوستی هم مثل کریستال می مونه. هر بار که شکستم ش دیگه نتوستم مثل روز اول درست ش کنم. خیلی زحمت کشیدم، خیلی هرینه دادم، ولی نشد. (بعضی موقع ها بدتر هم شد)

اما بعد از این همه مدت. بعد از این همه نشدن هنوز هم امید دارم که بتونم درست ش کنم. هنوز هم بعضی موقع ها دست و پا میزنم تا اون چیزایی رو که از دست دادم دوباره به دست بیارم ولی ...

حاشیه : توی "تاریخ" نوشته بود، امام علی (ع) می گن که ناتوان ترین مردم اونی ه که دوستی نداره و از اون ناتوان تر اونی ه که دوست ش رو از دست میده.

حاشیه : التماس دعا!