باسمه تعالی

[به یه رفیقی می گفتم...]

بعضی آدم ها هستن، زندگی شون برای بقیه خیلی خوشگل ه. برای هر کسی از زندگی شون تعریف کنی، کلی لذت می بره. رفتار و رویه شون برای آدم های معمولی جذاب ه. مثلا میگی طرف خیلی آزاده ست، زیر بار حرف زور نمیره. تلاش ش خیلی زیاده، اصلا شب ها خواب نداره. برای ثانیه های زندگی ش برنامه داره. و حرفایی از این دست. این جور افراد سعی می کنن تا راه شون رو تو زندگی پیدا کنن و سر جاشون قرار بگیرن. معمولا هم دنبال استعدادها و علایق شون میرن.

ولی بعضی های دیگه هستن، ظاهرا شبیه همین آدم هان اما تومنی چند ریال با هم فرق دارن. فرق شون هم تو هدف شون، دلیل شون و مسیرشون ه. مثال ش میشه یکی شبیه شهید چمران. آدم پرتلاش و منظم و آزاده ای ه. وقتی دانشجو ه، بهترین درس رو میخونه. وقتی کار سیاسی میکنه، فعال ترین ه. وقتی چریک میشه، خستگی ناپذیرترین ه. وقتی از یتیم ها مراقبت میکنه، مهربون ترین ه. و خیلی از این "وقتی" های دیگه که میشه براش گفت. اما چمران این ترین ها نیست فقط به خاطر اینکه استعدادش اونجاست یا دل ش خواسته که اون کار رو بکنه. ترین ه چون هدف ش و مسیرش جلوی چشم ش ه. چون میدونه باید چیکار کنه. چون میدونه خدا ش چی می خواد. چون بنده ی خوبی برای خدا ش ه. برای همین هر جایی که بذاری ش، ترین میشه. هر جا باشه موجب حرکت و تحول میشه.

حاشیه : من که جزو هیچ کدوم شون نیستم. خصوصیت مشترک این دو دسته، اراده ی قوی شون ه.

حاشیه : به نظر تنها ویژگی مثبت م این ه که هنوز ناامید نشدم.